بررسی اثر اعمال میدان الکترومعناطیس پالس روی نخاع بر اسپاستیسیتی و برخی عملکردهای حرکتی اندام تحتانی در بیماران همی پلژی

مقدمه و هدف:در حال حاضر سکته¬ی مغزی مهمترین علت ناتوانی در کشور¬¬های صنعتی ودلیل عمده¬¬¬اختلالات عملکردی در انجام فعالیت های روزمره¬ی زندگی می باشد که بطور رایج عملکرد عضله را مختل می کند و منجر به ناتوانی جسمی می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر میدان الکترومغناطیس پالس بر اسپاستیسیتی و برخی عملکردهای حرکتی اندام تحتانی در بیماران همی پلژی به دنبال سکته مغزی بود. روش:مطالعه بر روی 30 بیمار همی پلژی با دامنه سنی 60-40 سال که حداقل 6 ماه پس از بروز اولین سکته به مرکز توانبخشی تبسم مراجعه نموده بودند انجام شد. گروه بندی بیماران بصورت تصادفی و بر اساس ترتیب زمانی مراجعه صورت گرفت: گروه آزمون(مگنتوتراپی+ فیزیوتراپی روتین)، گروه شم(مگنت پلاسبو+ فیزیوتراپی روتین)، گروه کنترل(فیزیوتراپی روتین به تنهایی). هر گروه شامل 10 بیمار بود و هر 3 گروه برنامه فیزیوتراپی روتین اندام تحتانی را دریافت می نمودند(20 دقیقه تحریک الکتریکی فانکشنال بر روی عضلات پرونئال با فرکانس 50 هرتز، دیوریشن 300 میلی ثانیه، زمان انقباض 5 ثانیه و زمان استراحت 10 ثانیه ، 30 دقیقه تمرینات روی تشک به منظور کاهش تون عضلات، 10 دقیقه راه رفتن بر روی تردمیل با سرعت5/1 و بدون شیب).علاوه بر این برنامه، گروه آزمون میدان الکترومغناطیس پالس به مدت 20 دقیقه دریافت می کرد. در گروه شم نیز به منظور بررسی اثر تلقین در روند درمان، مگنت خاموش مورد استفاده قرار می گرفت. نتایج:مقایسه سه گروه قبل و بعد از پروتکل درمان، اختلاف معنی داری در مقیاس اشورث تغییر یافته ( 0001/0p= )، زمان آزمون timed get up & go ( 0001/0p= )، زمان آزمون near tandem stand ( 0001/0p= )و نسبت hmax/mmax ( 0001/0p= ) نشان داد. نتیجه گیری: استفاده از میدان الکترومغناطیس پالس در برنامه مرسوم فیزیوتراپی می تواند اسپاستیسیتی را کاهش دهد و منجر به بهبود تعادل استاتیک و سرعت راه رفتن در بیماران همی پلژی گردد.